Żegluga Bliskiego Zasięgu zdefiniowana została jako przewóz ładunków i pasażerów drogą morską pomiędzy portami położonymi w geograficznych granicach Europy lub pomiędzy portami nie leżącymi w Europie, ale w krajach mających linię brzegową na morzach zamkniętych graniczących z Europą.

Przyczynkiem do podjęcia inicjatywy była pogarszająca się sytuacja na drogach lądowych związana z coraz większym zatłoczeniem oraz relatywnie wysoką szkodliwością transportu drogowego dla środowiska naturalnego. Spowodowało to obawy o zakorkowanie się w najbliższych latach całego systemu kontynentalnych powiązań drogowych. Zaczęto więc spoglądać na alternatywne sposoby transportu, które pozwoliłyby odciążyć drogi, zmniejszyć szkodliwe emisje do atmosfery i powstrzymać dalsze pozyskiwanie gruntów pod ekspansję infrastrukturalną.

                               

Ponadto, żegluga bliskiego zasięgu jest bardzo istotnym elementem kreowania zrównoważonego rozwoju transportu. Jest ogniwem w organizowaniu multimodalnych połączeń w systemie dom-dom. Linie żeglugowe nie determinują w istotny sposób planowania transportu lądowego, a są jedynie elementem równorzędnym w całym procesie transportowym.

Wyznaczone cele wymagają podejmowania całego pakietu działań, które podnoszą atrakcyjność żeglugi morskiej, gdyż wybór tego rodzaju transportu odbywa się na zasadach rynkowych, a więc w warunkach pełnej konkurencyjności. Do głównych zadań wyznaczonych na najbliższe lata należą:

• uproszczenie dokumentacji i procedur w transporcie i wymianie handlowej,
• wdrażanie elektronicznych systemów przepływu informacji,
• poprawa bezpieczeństwa na morzu,
• wdrażanie nowoczesnych technologii zwiększających szybkość, niezawodność i ekonomiczną efektywność transportu morskiego,
• koordynacja działań operatorów różnych gałęzi transportu i spedytorów, w celu budowy optymalnej sieci transportowej,
• stworzenie systemu oceny efektywności portów morskich.